Afscheid nemen bestaat wel

11 april

Beste vrienden en familie,

De afgelopen week was weer een bewogen week waarin veel verschillende mensen langs zijn gekomen. Jan Louw, een Nederlander die in Ierland woont, is alweer naar huis vertrokken, dus ik slaap weer in mijn eentje in mijn kamer en vraag me af wie de volgende persoon is die hier voor korte tijd komt slapen. Ik vind het toch wel jammer dat er geen vierde mannelijke vrijwilliger is met wie ik voor langere tijd kan optrekken (wie voelt zich geroepen?), want ik merk dat ik telkens in een dip terecht kom als degene die in mijn kamer slaap weggaat. De twee vrouwelijke vrijwilligers Mary (VS) en Natalja (UKR) zijn erg aardig en ik kan aardig met ze opschieten, maar het is toch anders dan een mannelijke vrijwilliger. Toch is het ook wel weer goed om even alleen de kamer te slapen, omdat ik me af en toe terug wil trekken om tot mezelf en God te komen. Er zijn hier altijd wel mensen die een gesprek aan willen gaan of iets anders nodig hebben. Leuk, maar ik moet wel uitkijken dat ik daar mezelf niet in verlies en op een gegeven moment niks meer te geven heb. Herkennen jullie dat? Bij mij is dat wat sterker dan bij anderen denk ik, maar dat neemt niet weg dat ik het hier nog erg naar mijn zin heb. Verder zie ik natuurlijk uit naar de komst van mijn broer Marcel, drie vrienden en twee vriendinnen uit mijn kerk. Die komen 1 en 2 mei naar Eilat, overnachten hier, waarna ik met hen naar het noorden reis van 3-8 mei. Het komt steeds dichterbij dames en heren!

Het volgende wat ik ga schrijven is misschien minder smakelijk, maar wel een onderdeel van de dagelijkse realiteit in Eilat. Wat gebeurt er als het weer heter begint te worden? Juist, de kakkerlakken komen tevoorschijn: niet de kleine die we in Nederland hebben, maar grote. In mijn kamer zijn er al drie kakkerlakken onschadelijk gemaakt (…), waarvan ik er eergisterenavond één in mijn bed ontdekte voordat ik ging slapen: het zat vast in één van de vier hoeken. Ik ben er niet zozeer bang voor, maar ik heb het nog niet aangedurfd om er één dood te stappen, slaan, knijpen of op te pakken. Het is één van de angsten die ik nog moet overwinnen (respect voor Klarinda!). Gelukkig is er vandaag iemand langsgekomen die alle kamers besproeid heeft met een bepaald soort gif, zodat we voor onbepaalde tijd van ze af zijn. Het kan erger, want ik hoorde van iemand dat ze in de zomer soms wel tien kakkerlakken per dag moeten verwijderen. Dat is blijkbaar de keerzijde van de warmte :)

Woensdag op donderdag hebben Jan en ik iets bijzonders gedaan. Woensdagmiddag rond 16.00 u brachten John en Judy ons een eind op weg naar een plek dichtbij de Amran Pillars, om een deel van de Israel Trail te lopen van ongeveer 14 kilometer. Dat klinkt misschien niet zoveel, maar je moet je bedenken dat het door de bergen is, dus het voelt alsof het langer is dan dat. Die woensdag hebben we nog niet zoveel gelopen, alleen een heel steil gedeelte en een stuk door mooie wadi’s totdat we een plek hadden gevonden waar we konden overnachten. Die plek was een soort oase met palmbomen en veel rotsen, waar we takken verzamelden om een vuur te maken. Later hoorden we van Judy dat je daar geen vuur mag maken en dat ze het hout willen bewaren, maar ja, dat wisten we toen niet… het was vermakelijk om te doen in ieder geval. Toen het vuur eenmaal brandde pakte Jan zijn gasbrander om eerst wat koffie klaar te maken en daarna voor mij chilli con carne en voor Jan rijst met kip (uit een zakje). Jan testte de spullen die hij via internet had besteld, zodat hij voor de volgende keer wist of het een goede kwaliteit was en natuurlijk ook hoe het allemaal werkte. Het bleek goed uit te pakken en het eten smaakte nog goed ook. Echt een zegen, want zelf hoefde ik niet zoveel voor te bereiden: Jan zorgde ervoor dat ik alles had wat ik nodig had. Het enige wat ik bij me had was een handdoek, water (zes liter), een zakje chips, mijn tandenborstel, zalf, mijn telefoon en een slaapzak. Jan had de rest bij zich (geloof me, dat deed hij vrijwillig). Rond 21.00 u zijn we gaan slapen onder een heldere sterrenhemel en een oorverdovende stilte. Het blijft moeilijk om in de woestijn de hele nacht te slapen zonder tussendoor wakker te worden… maar het gaat steeds beter! De volgende ochtend voelde ik me sterk genoeg om de route te volgen, nadat we een lekker muesliontbijt naar binnen hadden gewerkt. Smaakte goed! Tja, wat daarna volgde was een aaneenschakeling van verrassingen. Elke keer vroeg ik me weer af hoe het volgende uitzicht eruit zou gaan zien. Het is niet echt uit te leggen, maar de foto’s die ik heb genomen geven wel een aardige indruk. Misschien zet ik er nog een paar op het internet. Eerst was ik niet zo geïnteresseerd in stenen, maar omdat ik telkens naar de grond staarde om te kijken waar ik liep, begonnen de mooie stenen steeds meer op te vallen en werd mijn tas steeds zwaarder in plaats van lichter. Jan bleek later trouwens bijna de helft meer gedronken te hebben dan ik… toch had ik niet het idee dat ik te weinig had gedronken! Ik had nog zo’n drie liter van mijn water over denk ik. Maar goed, ons eindstation was het Timna Park (Timna betekent koper) en op een gegeven leek er geen einde aan te komen. Toen we daar eenmaal aangekomen waren hebben geluncht in het bedoeïenenrestaurant en een replica van de tabernakel bekeken. Daar kwamen we twee Canadese gasten van de Shelter tegen, die ons mooi een lift terug naar Eilat konden geven. Dank U Heer! We waren best moe, dus dat was een aangename verrassing. Ze hadden ons zelfs nog op een ijsje getrakteerd :)

Deze eerste echte kennismaking met het de ‘Israel Trail’ (een route van 935 km langs allerlei mooi plekken in Israel) is zeer goed bevallen. Misschien ga ik binnenkort de hele trail wel lopen! Volgens mij kan ik dat het beste doen zolang ik nog jong ben. Totaal duurt het ongeveer zes weken om de hele route uit te lopen en het vereist aardig wat mentale en fysieke kracht om de hele route te volgen. Maar het is het waard! Er zijn volgens mij best wel wat mensen warm voor te maken. Marcel, mijn jongere broer denkt er ook al aan om het te gaan doen, dus wie weet… nog andere deelnemers? Vaak lopen ze de trail met vier mensen, zodat je de bagage kunt verdelen. Februari is de beste maand om te beginnen hoorde ik.

Naast dit boeiende avontuur zijn er nog andere dingen gebeurd, maar dat is teveel om over te schrijven. Het is allemaal in wat rustiger vaarwater gekomen nu en voor mij is het belangrijk om niet in een sleur terecht te komen en me door God te blijven vullen. Gisteren had ik het er met Pieter, de man van God uit Zwitserland, dat het soms moeilijk kan zijn om nee te zeggen en genoeg tijd voor jezelf te nemen. Hoe kan ik me blijven vullen, zodat ik genoeg te geven heb? Gelukkig geven ze daar ruimte voor en zijn er genoeg mogelijkheden om uit de drukte te ontsnappen. Tenslotte was het bezoekje aan de Dolphin Reef een aangenaam tussendoortje. Dit is een klein recreatieoord waar ze dolfijnen om het strand heen waar je kunt zwemmen. Ik was daar met Jan Louw en Geraldine uit Frankrijk.

Shalom Aleichem!

Stefan

P.s.: ik heb een boek aangeschaft waarmee ik stap voor stap Hebreeuws kan leren. Elke dag probeer ik er iets uit te leren. Het is een goede aanvulling op 'Hoe en wat Hebreeuws'. Wie weet kan ik in juli al een aardig woordje Hebreeuws!