Russische (wan)hoop

De afgelopen dagen is het voor de verandering weer eens heet geweest. Het kon oplopen tot wel 43 graden. Dat doet me toch weer een beetje uitzien naar het koele weer in Nederland, dat waarschijnlijk heel anders aan zal voelen dan hier. Hoe is het weer daar? Daarnaast zal het weer anders ruiken, want het eerste wat me opviel toen ik in Tel Aviv landde, was de geur, die zoeter was dan in Nederland.

Goed, genoeg over het weer. Volgende week is het alweer tijd om mijn visum te verlengen, nadat ik hier voor drie maanden geweest ben. Het is nog niet zeker of ik naar Egypte of Jordanië ga om dat te doen. Ze hebben mij verteld dat Egypte goedkoper is, maar waarschijnlijk wel onveiliger. Een aantal weken geleden stond in de krant dat er een Israeli ontvoerd was, maar toeristen hadden niet zoveel te vrezen, dus daar maak ik me niet teveel zorgen om. Waarschijnlijk (niks is zeker) ga ik dus voor een paar uur het land uit en kom dan weer terug. Hopelijk laten ze me dan nog een maandje in Israel!

Vanochtend ben ik met een Duitse gast Manuel voor het eerst naar het Underwater Observatory geweest, een soort Dolfinarium, maar dan in Eilat en een stuk kleiner. Ze hebben grote aquariums met zowat alle vissen die aan de kust van de Rode Zee te vinden zijn, tenminste, die ik ook al tegengekomen ben onderwater. Het mooie is dat ik er nu ook een paar foto’s van kon maken en die aan jullie kan laten zien als ik weer terug ben. Er gaat serieus een hele wereld voor je open als je je verdiept in de dieptes van de zee met al die verschillende soorten vissen en zoogdieren. Ik was in ieder geval weer eens diep onder de indruk van Gods creaties… God moet er veel plezier in gehad hebben om ze te ontwerpen en nu nog steeds van hun bestaan natuurlijk.

Een paar dagen geleden kwamen er twee Russische jongens het hostel binnenlopen die zwaar aan de alcohol verslaafd zijn. Eerste wilde ik ze wegsturen omdat ik zag en rook dat ze niet nuchter waren, maar ik had het gevoel dat ik ze hun koffie en thee moest geven. Eén van de twee had waarschijnlijk al even geen alcohol meer gedronken en was daardoor helemaal aan het trillen, waardoor hij zijn thee ook niet meer goed kon vasthouden. Deze jongen met de naam Alexander bleek de volgende dag weer langs te komen, maar dan zonder zijn vriend, die hem overigens uitlachte. Hij woonde de bijbelstudie van elf uur bij en wilde met John spreken. Eerst wisten we niet waarom, maar later bleek dat hij zijn leven wilde verbeteren. Later bleek dat er niet zoveel meer over was van zijn lever en hij al Hepatitis had opgelopen. John gaf hem de kans om van de alcoholverslaving af te komen door voor hem een buskaartje te kopen en hem naar een christelijke afkickcentrum in Haifa te sturen. Dat wilde hij maar al te graag! Eerst zou hij de bus van 14.30 u nemen, maar die bleek niet te gaan, dus werd het de bus van 00.00 u, een rit van zo’n zes uur. Hierdoor kon hij de hele dag in het hostel verblijven, konden we met hem praten, hem bemoedigen en voorbereiden op de tijd die hij tegemoet ging. Uit alles bleek dat hij erg dankbaar was voor deze kans en toen een andere John hem naar het busstation bracht, brak hij bijna in tranen uit. Maar, dit is natuurlijk nog maar het begin van herstel en we moeten voor hem blijven bidden dat hij ook daadwerkelijk vol zal houden tot het einde (genezing) en dat hij zijn leven zal overgeven aan Jezus. Volgens mij was hij heel open daarvoor. De volgende dag belde we het centrum op en hoorden we dat hij al was aangenomen. Halleluja! Hierbij wil ik jullie ook vragen om voor hem te bidden. Gebed is niet gebonden aan afstand.

Voor mij is het erg belangrijk om elke morgen de bidstond bij te wonen, op de eerste plaats omdat we op die manier allerlei zaken en personen in gebed kunnen brengen en ons focus op God kunnen houden, maar ook omdat John ons dan op de hoogte brengt van allerlei dingen die er spelen, zoals een Chinese broeder die met zijn arm in een betonmixer is gekomen en daardoor zijn onderarm verloren heeft. Het gaat nu beter met hem, maar die onderarm is hij wel kwijt. Een andere Chinese broeder had iets scherps op zijn voet laten vallen waardoor een pees is doorgesneden. Er is een Chinese vrouw uit Jeruzalem overkomen om te vertalen voor deze mensen. Zo gebeurt er heel wat in Eilat en er is altijd wel iets om voor te bidden: de situatie in Israel, mensen die net tot geloof zijn gekomen, ex-vrijwilligers die voor een studie moeten kiezen, de gasten, de familie Pex etc. Geen zorgen, er wordt ook voor jullie gebeden, in mijn eigen stille tijd.
Zoals jullie kunnen lezen gaat het nog steeds goed. Prijs God! Ik heb mijns inziens al heel wat groei kunnen meepakken de afgelopen tijd. Eerst dacht ik dat het niet zo op gang kwam, maar omdat het langzaam gaat is het niet zo zichtbaar. De echte test komt pas weer in Nederland, waar ik zal merken waar ik precies in gegroeid ben. Boven alles wil ik elke dag leven voor God en niemand kan me daarvan afhouden, wat er ook gebeurt. Elke dag is anders en elke dag geeft God nieuwe kansen, ook voor jullie. Gisteren had ik de kans om mijn getuigenis te delen bij de jeugd van de gemeente hier. Woensdagavond is de vaste avond daarvoor. Eerst zingen we wat met elkaar (reken maar dat ik een Hebreeuws lied ten gehore zal brengen in Eljakim) en dan is het tijd voor de bijbelstudie, of in dit geval een getuigenis. Het deed me weer stilstaan bij de weg die ik met God gegaan ben en uitzien naar alles wat nog komen gaat. Daarna was het tijd voor pingpong, bodybuilding, muziek maken en gezellig kletsen. Klinkt goed, of niet? Het was de beste jeugdavond die ik tot dan toe gehad had.

‘For Zion’s sake I will not hold my peace, and for Jeruzalem’s sake I will not rest, until her rightiousness goes forth as brightness, and her salvation as a lamb that burns’.

Isaiah 62:1