Elke dag is bijzonder (en warm!)

12-3

Na de drukke, hete dag van gisteren heb ik me vanochtend even teruggetrokken om tot rust te komen, tot mezelf te komen. Het is waar dat het moeilijk is om binnen de muren van The Shelter tijd voor jezelf te vinden. Ik weet van mezelf dat ik het nodig heb om tot mijn recht te komen, dus ik zet mezelf er echt toe om af en toe de rust op te zoeken. Dat kan in de kamer die me toegewezen is, maar ook door een stukje te gaan wandelen, fietsen (op de fiets van Maxim), kortom even weg van de constante aanwezigheid van mensen. Gisteren hoorde ik dat er vrijwilligers zijn geweest die het niet aankonden om zo lang door mensen omgeven te zijn. Zo was er iemand die na een maand al weg ging, omdat hij het niet meer volhield. Blijkbaar moet het je wel liggen. Hoe lang zal ik het volhouden? Zal ik de volledige vier maanden kunnen doorlopen? De tijd zal het leren.

Hoe staat het met de integratie?

Net zoals in Amsterdam kostte het me niet zoveel moeite om kennis te maken met veel mensen in korte tijd. Tenminste, ik heb het gevoel dat ik al snel werd opgenomen in de gemeenschap. Eigenlijk, zo heb ik ontdekt, zijn er twee gemeenschappen die met elkaar verbonden zijn waarin ik mijn plek of draai moet vinden: het hostel (gasten en vrijwilligers) en de gemeente (kehila). Zaterdag zal de eerste dienst zijn die ik meemaak, maar ik heb al wel kennis gemaakt met enkele mensen, ook de Sudanezen.
De eerste dienst
Gisteren heb ik mijn eerste working shift gedraaid en ik moet zeggen dat het beter ging dan ik had verwacht. Mijn ervaring met stages en ander vrijwilligerswerk brengt veel voordeel met zich mee. Dat merk ik vooral in het hebben van overzicht, sociale en communicatieve vaardigheden (opnemen van de telefoon) etc. Waar ik vooral tegenop zag was het opnemen van reserveringen en het in- en uitchecken van mensen. Achteraf gezien was dat nergens voor nodig, want het ging op rolletjes. Nou ja, bijna dan, want ik heb wel wat kleine fouten gemaakt. Tijdens de dienst van gisteren was het eigenlijk best rustig (middagdienst van zes uur)

Er zijn zeker nog dingen waar ik in moet groeien, maar die komen gedurende de komende dagen wel boven drijven. Er zijn enkele zwervers binnen komen lopen, maar die hoefde ik niet aan te spreken. Michel, een Nederlander die niet zo’n goede naam heeft, kwam even langs, maar bleef niet lang omdat hij wist dat ik nieuw was. Beleefd hoor, maar voor hetzelfde geld probeerde hij om me te manipuleren. Het viel mij op dat hij nuchter was op dat moment, waardoor ik een goede eerste indruk van hem kreeg. Of dat zo blijft, is aan hem natuurlijk. Dat is zijn verantwoordelijkheid.

Shoarma eten met Mansour (tevens kennismaking)

De gastvrijheid van de vrienden van John en Judy en de rest is hartverwarmend. Mansour had nog niet gegeten en dacht aan mij toen hij shoarma wilde gaan halen. Eerst belde hij me om te vragen of ik bij hem langs kon komen, maar ik werkte, dus dat kon niet. Even later belde hij weer met het idee dat hij wel langs kon komen om de shoarma te komen brengen. Op een schaal van tien moest ik aangeven hoeveel honger ik had: zeven. Een half uur later arriveerde hij met de shoarma en hebben we onder het eten kennis gemaakt. Gelukkig was het op dat moment niet zo druk. Later die dag zijn we hem nog twee keer tegengekomen. Eerst bij M&M en daarna nog een keer tijdens onze terugkeer naar The Shelter. Best grappig! We zijn nog even bij hem langs geweest om wat foto’s te bekijken van zijn tijd in de IDF en hun woestijntrips.

Ontmoeting met Johns en Judy’s zoon Jonathan en zijn buddy Philip

Paulus en Jonathan zijn de afgelopen tijd dikke vrienden geworden en hij wilde voordat hij naar de Verenigde Staten (en NL) vertrok nog even naar hem toe. Eergisteren zijn we dus ’s avonds om 22.00 u naar hem toe gejogd en hebben we ehm, dikke pret gehad. Het hele verblijf bij Jonathan was nogal bijzonder, want waar woont Jonathan? In de woestijn. Waarin? Een zelfgemaakt hut bedekt met palmtakken en bladeren. We kwamen daar in het donker aan en we hadden praktisch niks anders bij ons dan een fles water en een tandenborstel. Toen we bij hem aankwamen was Jonathan er nog niet. Die kwam ongeveer 10 minuten later op zijn blote voeten naar beneden van de (stijle) berg. Daar maakte ik natuurlijk gelijk een opmerking over, want hoe kun je over die stenen lopen zonder pijn te hebben? Paulus had wat Turkse koffie meegenomen, Jon maakte het klaar en zette ook wat pinda’s (ingepakt en wel) en kaakjes voor. Na wat gepraat te hebben pakte hij wat instrumenten (twee gitaren, percussie, blaaskeyboard ? en didgeridoo (van pvc-buizen!) en wij hadden een geweldige tijd met elkaar. Later kwam Philip aan, die daar ook woont en deed mee met de gitaar. Daarvoor hadden we elkaar al onze liedjes laten horen (ik van Jon Foreman, Paulus eigen en Jonathan Bob Dylan. Je had ons moeten horen! Het is erg afgelegen dus we konden zo gek doen als we wilden. Oh, en Jonathan gaf ons nog een Israelische sterke drank (smaak Anijs) genaamd ? , shots die je in één keer naar achteren moet gooien. Ehm, ik had er drie op, maar dat was iets teveel, want ik voelde me een beetje gek in mijn hoofd. Pas rond 01:30 zijn we gaan slapen (gewoon in mijn bezwete sportkleren). Paulus en ik kregen het afgeschermde gedeelde (met een muggennet) en J en P sliepen buiten. Die nacht zou ik niet zo goed slapen, waarschijnlijk door mijn eczeem, het ontbreken van een matras en de nieuwe ervaring. Paulus sliep een stuk beter en kon ook uitslapen. De volgende ochtend ging ik er al vroeg uit om me klaar te maken voor de weg terug, maar daarvoor had ik nog stille tijd gehouden met een prachtig uitzicht over Eilat (op de berg) en een goed ontbijt. Ik wilde liften, maar dat ging niet zo goed. Zo ben ik weer terug gejogd… met een temperatuur van 32 graden in de schaduw, niet zeker of ik de weg terug zou vinden en geen extra water. Daarom had ik bij de Dolphin Reef, een van de attracties van Eilat, nog even water bijgetankt. Uiteindelijk vond ik de weg niet zelf terug maar moest ik het een paar keer vragen. Tja, het is wel een manier om Eilat te leren kennen :)

… de warmte is trouwens goed vol te houden, al is het nu warmer dan normaal rond deze tijd. 31-33 graden in de schaduw! Gelukkig staat er vaak wel een beetje wind en is het een droge lucht. Veel beter dan wanneer het in Nederland warm is.

13 maart

Vanochtend maakte ik een pijnlijke vergissing. Elke ochtend beginnen we de dag met elkaar om 6.30 u. Dan lezen we de bijbel en bidden voor de dag. Deze keer was het alleen shabbath en dan mogen we uitslapen. Acht uur gingen we er dit keer uit om bij John en Judy thuis pannenkoeken te eten. Net zoals wij thuis elke zondag ’s avonds pannenkoeken eten, eten zij elke shabbath pannenkoeken als ontbijt (we aten er ook sinaasappel bij en ze hebben hier ook dadelstroop) Dat is nog eens een goede manier om de dag te beginnen. Ook kon ik eens wat beter kennis maken met John en Judy en hun familie, want die waren er ook. Tenminste, Tom en Moria, Jonathan en een paar Sudanese kinderen.
Daarna (rond 9:25) ging ik met Paulus mee naar de kehila waar hij mij zou laten zien hoe het geluidssysteem werkt. Het was niet heel moeilijk, maar bepaalde dingen waren wel goed om te weten. De muzikanten zingen of spelen nogal ver van de microfoon af en het is moeilijk om hen ertoe te zetten om dichter bij te komen. Daardoor is het moeilijk de zang te versterken en er iets mee te doen en moeten de instrumenten wat zachter staan. Paulus gebruikt af en toe wat ‘gain’ om nog iets voor elkaar te krijgen. Hij zei nog een paar keer dat ze dichterbij de microfoon moesten zingen, maar ze luisteren daar niet echt naar.
Om 10.30 begint hier de viering en er worden vooral Hebreeuwse liedjes gezongen. Gelukkig staat de Engelse vertaling eronder, zodat ik niet elke keer hoef te vragen wat het betekent. Paulus leerde de liedjes vrij snel, dus ik hoop dat mij dat ook lukt. Het hielp hem ook om Hebreeuws te leren spreken, want dat kan hij nu best goed. Een paar weken geleden is hij begonnen het te spreken, waarom heeft hij dat niet eerder gedaan? Volgende week gaat hij alweer terug naar Nederland en ben ik voor even de enige jongen en Nederlander van het vrijwilligersteam. We zijn op dit moment met z’n vieren: Mary (24, VS), Natalja (UK), Paulus en ik. Binnenkort ben ik dus de enige Nederlander. Maar er zijn hier nog twee andere Nederlanders: John Pex, John Zoetemelk (woont praktisch in The Shelter) en er komen regelmatig Nederlandse gasten over de vloer.
Volgende week maak ik een filmpje van de viering, om een indruk te krijgen van hoe het er hier aan toe gaat. Ook andere momenten zal ik in de loop van de tijd op beeld brengen.

Op dit moment zijn er veel van ons naar het verlovingsfeest van Jasmine, een Zwitsers meisje die met de Sudanezen werkt (en een Schots accent heeft). Ze gaat trouwen met een van de Sudanese mannen genaamd Yain. Het is dus mijn taak om toezicht te houden op de The Shelter en wat taken af te werken. John Z. is de enige die me op dit moment gezelschap houdt.

Toen ik begon met het schrijven van deze blog voelde ik me ontzettend moe, zoals ik wel verwacht had dat het een keer zou gebeuren. Al die indrukken en het laat naar bed gaan van de afgelopen dagen eist een keer zijn tol. Vanochtend viel ik tijdens de viering bijna in slaap, dus het is echt even tot een dieptepunt gekomen. Nu gaat het alweer wat beter, waarschijnlijk omdat ik me even terug heb getrokken om naar muziek te luisteren en terug te blikken op de afgelopen dagen. De komende dagen probeer dus wel wat vroeger naar bed te gaan, maar of het lukt, dat is een tweede (zoals wij dat zeggen). Straks ga ik achter de receptie wat Hebreeuws leren en waarschijnlijk wat pingelen op de gitaar. Het is nu 14.12 u en 29 graden celsius. John P., de eigenaar heeft eergisteren de ventilatoren gemaakt, dus in de kamers is het een heerlijke temperatuur en een koele wind die door alle luchtschachten stroomt.
15 maart

Vandaag ben ik hier precies een week en ik voel me al erg thuis. Vanochtend hoorde ik dat ik morgen de bijbelstudie mag doen. Elke ochtend behandelen ze een Bijbelgedeelte en nu zijn ze bij Johannes 8. Degene die de bijbelstudie doet bereidt het voor en legt het Bijbelgedeelte uit aan degenen die de bijbelstudie bijwonen, meestal rond de 8 mensen, maar het verschil ook per dag. Dan zitten we onder de Soekkah (hut bedekt met palmbladeren). Op deze manier heb ik nog niet eerder bijbelstudie gedaan, dus daar ben ik wel een beetje zenuwachtig voor.

Moeheid slaat toe

Na een week laat naar bed gaan en veel nieuwe indrukken opdoen ben ik toe aan rust en een moment van bezinning. De komende dagen neem ik daar dan ook de tijd voor. Vanochtend hoefde ik niks te doen, dus ik ben na het ochtendgebed gelijk weer mijn bed ingedoken tot 9.30 u. Het is gemakkelijk om hier constant onder de mensen te zijn en gesprekken aan te knopen, al is het op dit moment best rustig. De nieuwe gasten zullen vanmiddag binnen komen druppelen.

Dienen op een plank met wieltjes

Gisteren had ik er toch maar voor gekozen om op zoek te gaan naar een skateboard. Het is iets wat ik graag doe en, geloof het of niet, ik kan er hier ook God mee dienen. The Shelter en de kehila doen veel voor de Sudanese vluchtelingen en één jongen genaamd Ryan wil ook graag leren skateboarden, dus daar kan ik het mooi voor gebruiken. Ook kwam ik erachter dat er in Eilat veel mooi plekken zijn om te skateboarden. Dus ja, na een fototocht langs het strand (misschien krijg ik er nog een paar op mijn website), heb ik een winkel gevonden waar ze vier (complete) skateboards verkochten. Nadat ik ze één voor één had uitgeprobeerd was ik vastbesloten om er die avond één te kopen. Het werd een skateboard van ‘World Industries’, een bedrijf dat door Rodney Mullen is opgericht, één van mijn grote voorbeelden. Ze gaven me zelfs 10% korting, omdat ik een Nederlander ben (…). Het kostte me 463 shekel (ongeveer 90 euro). Toen ik met mijn skateboard naar huis fietste op de BMX van Maxime, een Russische jongen die bij The Shelter slaapt, kwam ik op het idee om langs het strand te gaan skateboarden en traktaten mee te nemen om uit te delen. Voila: Skateboard evangelist :) Het fietsen viel trouwens erg tegen: het is heel anders dan in Nederland en het was al laat (22.00 u). Lopen kost hier bijna minder energie dan fietsen… behalve als je naar beneden gaat natuurlijk.

Daarvoor ben ik trouwens wezen hardlopen met Daniel, een in Schotland geboren jood en jeugdleider in de kehila en twee Sudaneze tieners: Dendit en Abdalla. Ik dacht dat ik dat wel even kon doen, maar het tempo dat ze aanhielden was best pittig, echte fanatiekelingen dus. We renden van The Shelter naar de Dolphin Reef en terug, ongeveer 12 kilometer denk ik. Op de terugweg liepen we vanaf het moment dat de berg begon. Anders is het moeilijk vol te houden en ik moest natuurlijk nog wat energie overhouden voor het kopen van een skateboard. Daniel heeft me al uitgenodigd om bij hem langs te komen. Het ziet er naar uit dat ze me echt in de gemeenschap opnemen. Het voelt een beetje alsof ik Paulus moet vervangen, want hij gaan aanstaande zaterdag weer terug naar Nederland. Voor mij is dat ook niet makkelijk, omdat ik best goede vrienden met hem ben geworden. Hij heeft mij alle ins en outs van de Shelter geleerd en we hebben veel gemeen. Enthousiast voor Jezus, muziek, humor etc. Misschien is het ook wel goed voor me dat hij weggaat, omdat ik dan meer ruimte krijg om te groeien, maar het blijft jammer.

Eergisteren hebben we het laatste deel van ‘Back to the future’ gekeken, dit keer niet bij Marco en Meredith maar hier in de woonkamer van de medewerkers. Ook werd er weer pizza besteld, dus ik kan wel zeggen dat we in niets te kort kwamen! Een keerzijde daarvan was wel dat ik weer best laat naar bed ging en we de volgende dag er weer om 6.15 u uitmoesten. Tja, daar moest ik toch aan zien te wennen. Oh, en ik wist niet dat ‘Back to the future’ zo’n goede film was! Vooral het laatste deel was erg origineel.

Hippies

Zwervers worden hier ‘hippies’ genoemd. Ze hebben het hier een stuk beter dan in Nederland, omdat het hier het hele jaar lekker weer is. Daarom zullen ze niet zo snel van de kou omkomen, maar het blijft natuurlijk triest dat ze hier hun leven vergooien. Er komen regelmatig zwervers bij The Shelter langs om water, koffie of thee te halen. We zeggen ze dan dat ze na hun koffie weer weg moeten gaan, omdat we geen opvang- of rehabilitatiecentrum zijn. Vaak zijn ze ook dronken of hebben ze drugs gebruikt, dus het moet ook per keer worden ingeschat: soms worden ze gelijk de deur gewezen, maar soms mogen nog even hun koffie opdrinken. Dit is ook één van de dingen die ik hier wil leren: daadkrachtig optreden en situaties inschatten.

Conclusie

Het gaat dus erg goed met me en ik begin al aardig mijn plek te vinden in de gemeenschap. Het is nog even afwachten hoe ik omga met het vertrek van Paulus, maar er zijn ondertussen genoeg andere vrienden bijgekomen. Ook ben ik vastberaden om aan mijn Hebreeuws te werken, wat ze hier vaak met elkaar spreken (het wisselt een beetje af). Ik hoop dat ik in ieder geval een beetje een (dag)ritme kan vinden en ik echt mijn talenten kan toepassen hier. Gitaar spelen, djembeeen, zingen, sporten en bijbelstudie geven horen daar allemaal bij en eigenlijk doe ik dat allemaal al hier. Perfect!

Volgende week maandag post ik weer een nieuwe aflevering :)Voor nu wens ik jullie shalom toe!