In het huis van John en Judy

De laatste dagen ben ik erg slaperig door de vele indrukken en korte nachten. Zo hebben we gisteren in de woestijn overnacht (Amran Pillars) en heb ik maar een paar uurtjes geslapen. Het was de tweede keer dat ik in de woestijn overnacht had, maar dit keer was er ook geen hut of zo, maar was het echt in de open lucht en een lage temperatuur. Ik sliep op een klein matje, niet ideaal dus voor mijn (holle) rug. Toch lag ik ook niet heel erg verkeerd; ik kwam gewoon niet zo goed in slaap. Wel bijzonder hoor om in zo’n mooie omgeving te overnachten. Op die manier kun je de omgeving goed in je opnemen en tegelijkertijd werd de band met elkaar sterker. Echt mooie uitzichten hier hoor! Ik heb er best veel foto’s van gemaakt, dus als ik terugkom kan ik wel wat foto’s laten zien. John, Judy, Paulus, Natalja, Mary, Mansor en Yoni waren van de partij. Toen we daar aankwamen gingen we eerst een ‘hike’ (wandeling) maken door het gebied en John bleef achter om verse pita’s te bakken en het kamp verder klaar te maken. Dit was tevens een manier om afscheid te nemen van Paulus, die vanmiddag naar Jordanie is vertrekken om het vliegtuig naar Luik te pakken. Hij heeft hier voor maar liefst een half jaar gediend en daarvoor is hij hier ook al geweest. Er zijn hier veel mensen die hem zullen missen, vooral omdat hij zoveel betekend heeft voor The Shelter.. en hij is nog maar 18! Toch kan het ook een positieve invloed op me hebben dat hij weg is, want nu krijg ik meer ruimte om te laten zien wie ik ben en wat ik kan. In het begin zal dat nog wel even wennen zijn want ik moest tot zijn vertrek nog veel dingen vragen en dat zal ik waarschijnlijk nog wel even blijven doen.

Zoals eerder beschreven zou ik mijn nieuwe skateboard (zie foto) niet alleen gebruiken voor mijn ontspanning, maar ook voor het verspreiden van het goede nieuws van het koninkrijk van God! Gisteren ben ik dus naar het strand vertrokken om daar wat te wennen aan het skateboard (merk: World Industries) en mijn tricks te oefenen en tegelijkertijd op zoek te gaan naar kansen om het evangelie van Johannes in het Hebreeuws uit te delen. Ik zag het helemaal voor me: als me zouden zien skateboarden zouden ze zeker stil gaan staan om te kijken wat ik aan het doen ben. Nou, zo ging het niet helemaal. Misschien komt het wel door de wind, want het waaide (nog steeds) vrij hard, maar ze bleven niet wachten. Enigszins teleurgesteld en tegelijkertijd opgelucht, omdat ik toch wel zenuwachtig was, zocht ik naar andere manieren om over Yeshua te praten. Op een gegeven moment zag ik twee jonge Israëlische mannen op een bankje zitten. Toen ik water aan het drinken was gaf ik hen allebei een Johannesevangelie: ‘Shalom. Manesh ma? Ze matana. Ma ze? Perek shel berit hachadash’ Dat betekent: ‘Hallo, hoe gaat het? Dit is een cadeautje. Wat is het? Dit is een boek van het Nieuwe Testament’ Die zinnen had ik al een beetje geoefend, zodat ik hen toch in hun moedertaal kon aanspreken. Het lukte wel aardig, al geef ik volgens mij de indruk dat ik meer Hebreeuws kan en dat is niet zo. Daarna moet ik dus toch in het Engels over gaan. Het belangrijkste is in ieder geval dat ik duidelijk kan maken wat het is. Het viel mij op dat de vier mensen aan wie ik het evangelie gegeven heb heel open waren. Ze begonnen er gelijk in te lezen! Een gesprek aangaan was voor mij nog een stap te ver. Dat komt later wel. Voor degenen die zich afvragen of je wel mag evangeliseren in Israel: alleen onder de 18 mag je een jood niet proberen te bekeren tot een andere godsdienst. Daarboven staan ze het wel toe om er gesprekken over te voeren, maar de overheid en vooral de religieuze joden zullen er waarschijnlijk niet zo blij mee zijn. Echt veel zorgen hoef ik me er niet over te maken, maar voorzicht zijn is altijd goed natuurlijk. Het gaf in ieder geval al een goed gevoel dat ik er vier mocht uitdelen!

Zondag 21 maart

Na mijn eerste night shift heb ik nu ook mijn tweede bijbelstudie achter de rug. Nu mocht ik Johannes 13 over het Laatste Avondmaal behandelen. Het ging dit keer naar mijn idee wat minder goed dan de vorige keer, maar ik ervaar ook dat God de woorden in de mond geeft. Natuurlijk vraagt Hij van mij dat ik het goed voorbereid, maar als het eenmaal begonnen is geeft Hij ook de kracht ervoor. Ten opzichte van de vorige keer ben ik al gegroeid in het gebruiken van mijn stem. Het is erg belangrijk om die goed te gebruiken en langzaam te praten, anders komt het niet over. Gelukkig is het vandaag weer een stuk warmer dan de vorige dagen en waait het niet zo hard meer. Al was de temperatuur van de afgelopen dagen overdag ook wel weer lekker (rond de 20 graden). De warme dagen komen er in ieder geval wel weer aan.
Terwijl ik deze blog schrijf zit ik in het huis van John en Judy die er een paar dagen tussenuit zijn voor kraambezoek. Ze hebben er weer een nieuwe kleindochter bij! Daardoor kon ik net even met mijn familie skypen. Leuk om hen even te zien en te spreken, want het is alweer bijna twee weken geleden. Of ik al een beetje heimwee heb? Nou, om eerlijk te zijn begin ik nu toch wel te verlangen naar het bekende en vertrouwde. Nu Paulus, die een soort coach voor me was, weg is, moet ik mijn plek weer zien te vinden. Dat kost ook weer tijd, willen jullie voor me bidden? Het is toch wel een klein dipje denk ik. Dat hoort er blijkbaar bij.

Volgende week schrijf ik weer een nieuwe blog! Dit keer is het wat korter, omdat ik het erg druk heb gehad met andere dingen.

Gods zegen toegewenst voor jullie allemaal! Als jullie meer foto’s willen zien, ga dan naar mijn Facebook. Ik weet alleen niet zeker of je de foto’s ook kunt bekijken als je geen account hebt: http://www.facebook.com/profile.php?ref=profile&id=100000746016772