Eilat is koel

25 maart

Beste vrienden en familie,

Wanneer ik dit schrijf op mijn kamer zijn de voorbereidingen voor de shabbat-dienst in volle gang. Even ervoor heb ik de bijbels klaargelegd in de talen Russisch, Engels, Hebreeuws en Arabisch. Eerst legden ze ook Chinese bijbels neer, maar die komen hier niet zo vaak, zo heb ik gemerkt. De tijd is hier een uur vooruit gegaan, is dat ook het geval in Nederland? Ik weet nooit zo goed wanneer de klok precies verandert. Hier in ieder geval wel en niet iedereen is ervan op de hoogte (ik wist het ook pas gisterenavond…) Dat is ook de reden dat de dienst een uur later is. Sommigen waren hier al 1,5 uur van tevoren, dus we hebben hen een kop koffie of thee aangeboden, die de gasten overigens gratis kunnen pakken. Eén van de taken van de vrijwilligers is om de waterkoker en glazen aan te vullen.

John en Judy zijn gisteren teruggekomen van een kraambezoek van hun zoon en zijn vrouw. De volgende ochtend zijn ze gelijk aan de slag gegaan met de tent op te zetten op één van de stranden, want dat doen ze elk jaar met Pesach. Een man uit Zwitserland genaamd Pieter komt elk jaar naar Eilat om de tent te bewaken en mensen te ontvangen, een soort gastheer dus eigenlijk. Het is de bedoeling dat we vanuit die plek met mensen in gesprek te gaan over het evangelie en tegelijkertijd elkaar kunnen ontmoeten op een andere manier.

Vandaag ben ik er zelf ook naartoe gegaan zonder te weten dat John en Judy daar ook naartoe gingen met hun Sudanese pleegkinderen Daniel en Sunday. Wat een leuke kinderen zeg! Ik kan me voorstellen dat het helemaal niet erg is om een tijdje voor hen te zorgen. Waarschijnlijk zal het niet makkelijk zijn om afscheid van ze te nemen als ze weer teruggaan naar hun ouders. Ik ben met hen het water in gegaan en heb ze vooruit geduwd met de surfplank die we bij de tent hebben liggen. Eerst wilde ik nog water koraal en vissen gaan bekijken, maar daar ben ik niet meer aan toegekomen. Het werd aardig fris en het ging nog regenen ook! Dat gebeurt maar een paar keer per jaar, dus dat was best bijzonder om mee te maken. Het uitzicht op de bergen in Jordanië was prachtig.

Toen wij aan het zwemmen waren, waren Pieter en John vissen aan het bakken boven een vuurtje. Het eten van vis (en patat van de buren) deed me denken aan Jezus en de discipelen, die elke dag met elkaar aten, ervaring uitwisselden en hart tot hart gesprekken met elkaar hadden. Ik maak me geen zorgen meer over zand of roet in mijn eten en op een gegeven moment merk je dat ook niet meer. Naast vis (tuna) hadden we ook vers pitabrood met humus, salade en chips. Pieter had voor de thee gezorgd, die ook op locatie klaargemaakt werd met verse theebladeren. De suiker wordt van tevoren in de theepot gedaan en niet zo’n beetje ook.

Zoals jullie waarschijnlijk al wel aan mijn schrijfstijl kunnen merken heb ik het erg naar mijn zin hier. Een paar dagen geleden was ik erg moe en vroeg ik me af of ik het wel tot het einde kon volhouden. Constant onder de mensen zijn kan best vermoeiend zijn, maar het went, zolang ik maar genoeg tijd met God en voor mezelf neem. Gisteren besefte ik me ook hoe opbouwend het is om elke dag met een bidstond te beginnen en bijbelstudie te hebben. Er heerst hier echt een gemeenschapszin, omdat we elke dag Gods woord met elkaar openen, ervaringen uitwisselen en God prijzen. Dat zouden we in de kerken in Nederland ook veel vaker moeten doen, maar ja, we hebben het zo druk he? Hier ervaar ik in ieder geval dat we niet kunnen leven van brood alleen, maar elke dag Gods woord (de bijbel) moeten eten om (geestelijk) gezond te kunnen blijven.

Een ander aspect van The Shelter dat echt krachtig is en wat je bijna nergens meer vindt tegenwoordig, is de eenvoud ervan. Binnen de muren van The Shelter hebben we bijvoorbeeld geen internetverbinding, wat ze bij de meeste andere hostels wel hebben. John heeft dat bewust niet gedaan, zodat de gasten niet heel de dag achter hun laptop zitten, maar met elkaar in gesprek gaan en er daadwerkelijke ontmoetingen kunnen plaatsvinden. Hier nemen we echt de tijd voor elkaar. Hier komen mensen tot rust en kunnen ze op hun gemak de bijbel en allerlei christelijke lectuur tot zich nemen.

Ja, ik kan nu echt zeggen dat ik mijn plek begin te vinden en klaar ben om te groeien. Groei komt niet vanzelf, begin ik me steeds meer te beseffen. Het vereist stappen in geloof en het proberen van dingen die op het eerste gezicht eng lijken. Bijbelstudies geven vind ik nog steeds een beetje eng, maar ik doe het toch in gehoorzaamheid en in vertrouwen dat God me de woorden geeft. Daarin moet ik God echt leren vertrouwen. Wij zijn de druiven en Jezus is de wijnstok. Hij snoeit hier en daar, zodat we nog sappiger kunnen worden, maar dat doet ook pijn. God heeft ook nooit gezegd dat we een comfortabel leven zullen hebben, integendeel. We eren God als we groeien en een nog grotere zegen kunnen zijn voor de mensen om ons heen en nog meer worden zoals God ons bedoeld heeft.

Gisterenavond is hier een jongen uit Duitsland aangekomen genaamd Joshua, die hier al eerder vrijwilligerswerk gedaan heeft. Hij blijft hier voor een week en zal ons helpen met de werkzaamheden rond Pesach. Ik dank God voor hem, want hij is een jongen met wie ik erg goed op kan schieten en ik had het ook even nodig dat ik weer van hart tot hart kon spreken met iemand. Hij leeft erg dicht bij de Heer, dus we hadden vanaf het begin al een klik. Ik geloof echt dat God voorziet in vriendschap en Joshua is iemand in wie ik een vriend heb gevonden, al is het maar voor een week. Voor de komende tijd zit het in ieder geval wel snor!