De reis en meer

Het is even bijkomen na een week optrekken met Joukje, Erica, Jesse, Wouter en Marcel, mijn broer en vrienden uit Nederland. Twee weken geleden heb ik de laatste blog uit de deur gedaan, dus hoogste tijd om jullie weer op de hoogte te brengen van een week vol met hoogtepunten. Vanaf het moment dat ik ze mocht verwelkomen in Eilat vorige week zaterdagavond tot het afscheid afgelopen zaterdagnacht (!) hebben we een zeer opbouwende tijd met elkaar gehad. Bedankt, dierbare vrienden, dat jullie dit avontuur wilden aangaan.

We hebben zoveel gezien en beleefd de afgelopen week dat ik er een boek over kan schrijven, maar het mooiste van deze reis is eigenlijk wel de hechte vriendschap die we met elkaar opgebouwd hebben. Soms waren we zoveel met elkaar bezig dat we bijna vergaten dat we in Israel waren, maar veelal ging het ook over de plekken waar we geweest zijn wat dat betekende voor ons en gaf dat gespreksstof, bijvoorbeeld toen we de berg Arbel aan het beklimmen waren en op de plek zaten waar het wonder van de vermenigvuldiging van de vijf broden en twee vissen plaatsgevonden heeft of toen één van ons de vraag stelde hoe het zou zijn als Jezus nu terug zou komen en we daar een lang gesprek over hadden en onze liefde voor Jezus voelbaar groeide. Dit gesprek vond aan een terrasje aan het meer van Galilea plaats, terwijl we de omgeving in ons opnamen en ons voorstelden hoe het geweest moest zijn.

De reis bestond uit twee delen: natuur en Jeruzalem. Eerst hebben we een dag en een avond in Eilat doorgebracht, waar we het vooral rustig aan gedaan hebben: zondagochtend uitrusten, zingen en bijbelstudie, waarna we naar de Coral Beach toegegaan zijn om de adembenemende wereld van de vissen en koraalrif te bekijken. Het snorkelen was in het begin even wennen voor hen, maar het duurde niet lang voordat ze het doorhadden en ze de wereld wat beter konden bekijken. ’s Avonds hebben de meiden een heerlijke maaltijd voor ons klaargemaakt en we wilden we in de tent van Jonathan slapen. Laatstgenoemde was jammer genoeg niet doorgegaan omdat we het niet konden vinden. Tja, dat was wel even balen, maar het werd later gelukkig ruimschoots goedgemaakt.
Tussendoor hadden we met z’n allen al besloten dat we niet gehaast langs elke plek zouden racen om alles maar te zien, omdat we daar toch geen tijd voor hadden, maar we vertrokken de volgende ochtend toch nog aardig vroeg om met de auto naar het noorden te vertrekken en vervolgens eerst bij Masada aan te komen. Daar hebben we even snel rondgekeken, omdat we meer tijd aan andere plekken wilden besteden: de Dode Zee en Ein Gedi. De Dode Zee is echt een ervaring op zich. Voor mij was het tegelijkertijd een bijzondere en pijnlijke ervaring, omdat een bepaalde plek erg zeer ging doen. De foto’s zullen ook laten zien hoeveel lol we daar gehad hebben, onder andere met een man genaamd Bertrand uit Frankrijk, die zich helemaal in had gesmeerd met modder dat aan het opdrogen was. Ein Gedi was de volgende plek waar we gestopt zijn en wat een belevenis zeg! Het is de plek waar David naartoe was gevlucht voor Saul. Nou, ik kan me goed voorstellen dat hij het niet erg vond om daar te zijn, want de natuur is prachtig. Wat hebben we daar een goede tijd gehad zeg. Zwaar maar waar.

Daarna moesten we snel door, want we moesten nog naar Tiberias, langs het meer van Galilea, waar we de volgende nacht zouden doorbrengen. Het was niet moeilijk te vinden en we verbaasden ons daar over de luxe van de kamers van het Tiberias Hostel. Hoogtepunten rond het meer van Galilea waren het beklimmen van de berg Arbel, de gesprekken in de avonduren langs het meer en de duik in het water, waarna we goede gesprekken met elkaar gevoerd hebben en met elkaar gebeden hebben. Toen merkten we ook hoe dicht we als groep naar elkaar gegroeid waren, want we konden hele persoonlijke dingen met elkaar delen. Een aantal van ons voelden ook duidelijk Gods aanwezigheid die avond en eigenlijk kunnen we dat allemaal wel beamen, niet?

De volgende dag zijn we verder naar het noorden getrokken, de Golan-hoogten. Daarvoor hadden we nog niet echt een planning gemaakt, maar gelukkig had een gids die bij de Shelter langsgekomen was al een aantal niet te missen plekken gemarkeerd op de kaart. Zo zijn we die dag gestopt bij de Banias watervallen en het fort van Nimrod, een sterke strijder uit de bijbel (zoek maar eens op!). De Banias watervallen waren weer een prachtig beschermd stukje natuurlijk waar we natuurlijk weer voor moesten betalen, maar wat wel zeer de moeite waard was. Het fort van Nimrod hadden we voor geen goud willen missen om twee redenen: het was een fantastische plek om te zijn en de hele dag rond te hangen en van het uitzicht te genieten en voor te stellen hoe daar oorlogen gevoerd zijn, maar ook omdat op die plek nog iets anders speciaals heeft plaatsgevonden. De betrokkenen zullen wel weten waar ik het over heb.

Dezelfde avond zijn we weer helemaal teruggereden naar Jeruzalem, waar we ’s avonds aankwamen en onderdak vonden bij een hostel genaamd Palm Hostel. Het wordt gerund door moslims, maar dat was geen belemmering voor een goede nachtrust: wederom prima uitgekozen door Wouter. Het was ook wel leuk om daar weer Nederlanders tegen te komen, die daar al vaker gekomen waren. De komende dagen zouden we nog veel meer Nederlanders tegenkomen trouwens. Dezelfde avond hadden we nog iets bijzonders meegemaakt: we moesten rond 21.00 u nog steeds eten en we waren de Oude Stad maar in gegaan om maar iets naar binnen te krijgen. Na een half uur hadden we nog niks gevonden en het was dus ook een goede proef voor de vrucht van de heilige Geest geduld. Een plek waar we al langsgelopen waren bleek een goede keuze te zijn. Toen we eenmaal zaten werden we bediend door de eigenaar van de tent, die heel vriendelijk op ons over kwam. We bestelden Arabische pizza’s en wat te drinken. Ik begon het eten met gebed en we konden beginnen. Later begon hij opeens allerlei dingen aan te bieden, zoals een extra biertje, meer Arak (een Israelische sterke drank), water, een milkshake en we vroegen ons af waar we dat aan te danken hadden. Natuurlijk zijn we er ook Nederlanders voor om ons af te vragen of er misschien een addertje onder het gras zit, maar nee hoor, dat was niet het geval. Het was goed om deze broeder te ontmoeten en zijn gastvrijheid te ervaren.
Eigenlijk kan ik nog wel even doorgaan over onze reis naar Israel, maar dat kunnen mijn vrienden en broertje ook wel voor jullie doen. Dit is maar één kant van het verhaal en de anderen hebben daar nog zoveel aan toe te voegen. Ik wil niet al het gras voor hun voeten wegmaaien natuurlijk. Zaterdagnacht hebben ze me diep in de nacht (02.00 u) in een vermoeide en verzadigde staat verlaten en ik bleek alleen achter in het Citadel Hostel, waar ik die nacht twee kamers tot mijn beschikking zou hebben en de volgende nacht nog op het dag zou slapen met een prachtig uitzicht over Jeruzalem. De volgende dag zou de bus naar Eilat pas weer om 00.00 u vertrekken, dus ik besloot om de bus van zondagochtend te nemen. Die zaterdag heb ik me nog prima kunnen vermaken in de oude stad en een stukje erbuiten, maar ik verlangde er toch ook wel weer naar om terug te gaan naar The Shelter. Het bemoedigde me trouwens wel om telkens weer in gesprek te raken met mensen, niet alleen Nederlanders. Er is altijd wel iemand om een gesprek mee aan te knopen als je ervoor open staat. De volgende dag kwam ik om 12.00 u aan in Eilat waar ik warm verwelkomd werd en waar het weer oud en vertrouwd was.

Ondertussen ben ik weer een paar dagen verder en heb ik het leven in en rondom The Shelter weer helemaal opgepakt. Enne, dit zullen mijn reisvrienden misschien niet zo leuk vinden, maar ik ben ondertussen alweer bij de tent van Jonathan geweest. Eerst wilde ik alleen even met hem gaan zwemmen en freediven (hij kan 20 m diep duiken zonder lucht), maar het werd een korte dip in het wilde water en grote golven (door de zuidelijke wind) en hij stelde voor om verder te fietsen naar zijn tent in de woestijn, waar we met mijn reisvrienden dus niet naartoe konden omdat ik het niet kon vinden… en ik schaam me om het te melden, maar ik vond het in één keer. Het was nog licht, waardoor ik alles weer herkende. Het bleek toch de laatste afslag te zijn… we gingen niet verder, omdat we een hond tekeer hoorden gaan, maar die hond bleek juist een hele vriendelijke hond te zijn die vaak bij ze langs komt om met ze te spelen (vertelde Philip, de ‘huisgenoot’ van Jonathan mij). Jonathan bakte verse pita’s en vrienden van Philip hadden eten meegenomen en zo hadden we een heus feestmaal die avond. Later hebben ze me weer teruggebracht naar de The Shelter met de auto.

Tenslotte zijn we gisterenavond met een groep Nederlandse gasten en de staf naar de woestijn vertrokken om daar de nacht door te brengen. Pieter uit Zwitserland bakte dit keer de pita’s en het vlees en we hadden wederom een feestmaaltijd. Daarvoor had ik nog even een spannend moment, want ik had tijdens een wandeling in de bergen besloten om een andere route dan de meisjes te nemen. Dat was achteraf gezien niet zo slim, want het werd op een gegeven moment zo steil dat ik niet meer naar beneden kon en ook niet meer omhoog (omlaag was al lastig…). Tja, toch maar even een schietgebedje doen en hopen dat er nog een andere weg omlaag was. En ja hoor, na even zoeken had een weg naar omlaag gevonden, maar het was wel pittig. Eén keer een voet verkeerd zetten en ik kon me ernstig bezeren. Het begon ook bijna donker te worden, dus ik wilde daar niet vast zitten op dat moment. Toen ik uiteindelijk de grond raakte kon ik het wel kussen, zo blij was ik dat ik het ongedeerd gehaald had (op een paar schrammetjes na dan). Die nacht en ochtend hebben we een erg goede tijd met elkaar gehad.

Tja, zo gaat het leven in The Shelter weer verder en ik voel me beter dan ooit. Binnenkort mag ik waarschijnlijk wel weer een bijbelstudie doen, maar nu is er een professor van het Moody Bible Institute te gast die de komende Bijbelstudies op zich neemt. Volgende keer vast wel weer een keer. Ik dacht dat het makkelijker zou worden, maar het blijft toch elke keer weer spannend om de bijbelstudie te doen. Gelukkig heb ik nog twee maanden te gaan om verder te groeien in mijn geloof en persoonlijke ontwikkeling. Elk moment van ons leven is kostbaar, hier in Israel, maar straks ook weer in Nederland. Bedankt voor alle gebeden, ik hoop jullie over twee maanden weer in goede gezondheid te ontmoeten.

Shalom!